Двое сотрудников министерства труда и соцвопросов задержаны за взяточничество .

Сотрудники Службы национальной безопасности Армении в результате проведенных оперативно-розыскных мероприятий задержали за получение взятки двоих сотрудников министерства труда и социальных вопросов Армении. Об этом ИА REGNUM сообщили в пресс-службе СНБ Армении.

Главный специалист государственного ведомства по труду министерства Айк Ованнисян и ведущий специалист того же ведомства Артур Амбарцумян арестованы сотрудниками непосредственно при получении взятки в 100 тыс. драмов ( $270) от одного из ереванских предприятий сферы техобслуживания. Ованнисян и Амбарцумян потребовали взятку за сокрытие от государства истинного перечня нарушений, облагаемых положенным штрафом в 300 тыс. драмов($810). За взятку сумма штрафа уменьшалась до 50 тыс. драмов ($135). По факту возбуждено уголовное дело. Ведется предварительное следствие.

Грузия и Азербайджан никогда не вступят в НАТО: интервью Модеста Колерова

Управляющий директор ИА REGNUM Модест Колеров дал интервью азербайджанскому изданию 1news.az.

1news.az:

В Москве, Вашингтоне, Анкаре, Киеве, Тбилиси и Карачи говорят о стратегическом характере отношений с Баку. О дружбе с Азербайджаном доносятся речи из Кишинева, Минска, Варшавы, Риги, Таллина и Вильнюса и даже из Тегерана. При этом ряд упомянутых столиц связывают далеко не идиллические отношения. Обеспечивает ли, по-вашему, комплементарная политика Азербайджану политическую самостоятельность и военную безопасность в средне- и долгосрочной перспективе?

Строить иллюзий не надо. И, например, речи из Кишинёва, когда президент Молдавии Воронин публично отказывает Азербайджану в "европейскости", надо оценивать во всём комплексе риторики и практики. Поэтому коллекционировать такие примеры фальшивой комплементарности я бы не стал. Для Азербайджана, как и для любой страны, важнее отношения с непосредственными соседями. Не менее важно и не превратиться в фигуру для чужой шахматной игры - для внерегиональных игроков, и уж тем более даже не для игроков, а для исполнителей, вроде Варшавы, Риги, Вильнюса, Таллина. Меня бы, в Москве, поцелуи какого-нибудь Габона не радовали. И уж тем более я не относил бы его заказные контакты с Россией в актив "комплементарности".

1news.az:

В какой степени сегодня на фоне бушующего мирового кризиса обеспечена экономическая безопасность России, Азербайджана, Грузии и Армении?

Мировой кризис - это кризис глобальной инвестиционной экономики, экономики капитализации и финансовых инструментов, политически произвольных проектов. Его первые результаты - мощные тенденции протекционизма, опирающие национальные экономики на собственные ресурсы и возможности потребительского рынка и внутреннего спроса. Да, это в некоторой степени деградация, но это и рациональная коррекция, привязывание мыльных пузырей капитализации хоть к какой-то невиртуальной реальности. Поэтому - чем большими ресурсами, услугами, собственными продуктами, потребительским рынком располагает страна, тем больше у неё шансов на суверенное экономическое выживание. Из названных вами стран - Грузия не имеет никаких шансов на суверенное экономическое выживание и ускоренно превращается в экономический протекторат Турции и Азербайджана.
Армения стоит перед задачей приведения своего потребительского рынка в соответствие с его, так сказать, "диаспоральным", то есть по определению межрегиональным, прозрачным и диверсифицированным характером. То же касается и структуры экономики, которой надо с большей скоростью развивать технологичные продукты и услуги с большой добавленной стоимостью.
Перед Азербайджаном, в последние годы остро осознавшим необходимость превращения своих нефтяных доходов в технологичные и инфраструктурные активы - и потому весьма уязвимым в условиях одновременного падения цен на нефть, достижения пика нефтедобычи и резкого снижения капитализации промактивов, похоже, главный выбор - не в конкретной экономической стратегии, а в целом - в определении экономического потенциала своей внешней политики.
У России - в силу величины её экономики - шансов на преодоление кризиса намного больше.

1news.az:

Как оценивают в Москве деиделогизированный прагматичный подход Баку к реализации проекта газопровода "Набукко"?

В отношении этого проекта вообще нет ни идеологичного, ни прагматичного подхода. Он реален исключительно с опорой на газовый потенциал Ирана и поэтому газопровод имеет смысл только из Ирана в Турцию. Поэтому ни Азербайджану, ни Грузии, ни кому бы то ни было ещё другому в этом проекте нет места.

1news.az:

МИД и МО Азербайджана продолжают расследовать информацию о передаче в прошлом году Армении российского вооружения на $800 млн., несмотря на неоднократные уверения военных и дипломатов РФ в обратном. Если информация подтвердится, насколько уместно это действие России, являющейся стратегическим партнером Азербайджана, посредником в урегулировании нагорно-карабахского конфликта и членом СБ ООН, голосовавшим за 4 резолюции по выводу армянских войск с оккупированной территории?

Я предпочитаю не обсуждать действия Баку по "сдерживанию" своих партнёров и повышению своих переговорных позиций. Вся история с 800 млн долларов, начиная с контролируемой "утечки" в азербайджанских СМИ 8 января и заканчивая комментарием моего коллеги Али Гасанова "Независимой газете" - пример классической тактики внешнеполитического "сдерживания". Пример успешный, успешный тем более, чем пассивнее была реакция на него России. Поздравить с хорошим техническим исполнением этой задумки азербайджанских коллег я могу, но подыгрывать им считаю излишним. И без меня в Москве достаточно тех, кто вольно или невольно "крутит педали" в пользу Азербайджана.

1news.az:

Насколько обоснованны участившиеся сообщения в СМИ о трениях между старой и новой гвардией, то есть членами команды Путина и Медведева?

Вопрос некорректен. Никто же в России не обсуждает вопрос о "трениях" между президентом Ильхамом Алиевым и старой гвардией его отца.

1news.az:

В последнее время на высоком уровне вновь упоминается о возможности совместной эксплуатации Россией и США Габалинской РЛС. Насколько это, по-вашему, реально, учитывая наряду с другими факторами, что в 2012 году она "отправляется на пенсию"?

США уже неоднократно отвергли эту идею. Да и новая Армавирская РЛС в России уже делает избыточной Габалинскую РЛС.

1news.az:

Несколько азербайджанских аэродромов, ранее модернизированных США и Турцией для принятия больших грузовых самолетов, используются для перевозки военных грузов этого альянса в Афганистан. После вывода азербайджанских миротворцев из Косово и Ирака, вдвое усилена их численность в Афганистане. Не вызывает ли у Кремля раздражение столь тесное сотрудничество Баку с НАТО?

Москве следовало быть готовой к тому, что военный транзит США через Закавказье и Азербайджан, в частности, в Афганистан будет резко интенсифицирован после решения Киргизии о выводе из аэропорта Манас базы ВВС США "Ганси". Поэтому раздражения по этому поводу вы не найдёте. Жаль только будет, если Баку воспримет военный транзит США через Грузию и Азербайджан как один из факторов "свободы рук" для действий в Нагорном Карабахе.

1news.az:

В продолжение темы. Насколько, по-вашему, реальны опасения части российских политиков и военных в том, что Альянс продолжит расширение на Южный Кавказ, и Азербайджан через пару-тройку лет после Грузии может вступить НАТО?

Грузия и Азербайджан никогда не вступят в НАТО. Это не нужно самому НАТО, ибо давать этим странам доступ к консенсуальному принятию политических решений в НАТО никто не намерен. А растущая интеграция в НАТО военной инфраструктуры Грузии (напрямую) и Азербайджана (посредством Турции, в первую очередь) - уже факт. Так что названные вами российские политики могут испытывать "опасения" уже по другому поводу. И с тем же результатом.

ԱՆՑՈՒՄ ՕՄԲՈՒԴՍՄԵՆԻ ԼՈՂԱՑՈՂ ԿՈՒՐՍԻՆ

Մարտ 12, 2009: Հեղինակը` Նիկոլ Փաշինյան:
ՀՀ Մարդու իրավունքների պաշտպանը, չնայած նեղսրտում էր, որ իրեն նույն հարթության մեջ են դնում մինչեւ վերջերս Հայաստանում գործած կեղծ ընդդիմության հետ, 2008 թվականի իր տարեկան զեկույցով վերջնականապես տեղավորվեց գեղամյանական կերպարի մեջ։ Մնագաուվաժայեմի Սերժիկ Ազատովիչի կողմից Դատարկ դհոլ անվանված այդ պարոնը նույնպես «լալահառաչ-սուր» ելույթներ էր ունենում` իբր իշխանությունների դեմ, բայց այդպես էլ կոնկրետ թիրախների չէր դիպչում` ընդհանուր, ոչինչ չասող ձեւակերպումներ էր տալիս, վերջում էլ պատմական զուգահեռներ` գեներալ Օտտո ֆոն Կրաունֆենբախի եւ սըր Չարլզ Բակիստրոֆի միջեւ տեղի ունեցած մի խոսակցությունից արած մեջբերման տեսքով, որ նրանք ունեցել են Շտաունֆենվիլ ավանի մոտ տեղի ունեցած պատմական ճակատամարտից հետո, որը տեղի է ունեցել, եթե հիշողությունս չի դավաճանում, 1916 թվականի մայիսի 6-ին։ Ավա~ղ, այդ ճակատամարտում զոհվեց Օտտո ֆոն Կրաունֆենբախի ձին` Մատիլդա անունով։ Արմեն Հարությունյանի նախասիրությունները, իհարկե, մի փոքր ուրիշ են, բայց նա մոռացավ իր զեկույցի մեջ մարտի 1-ի սպանդի համար մեղադրել Կայենին, որը, ինչպես տեղեկանում ենք մամուլի բազմաթիվ հրապարակումներից, առաջին մարդն էր, որ սպանեց իր եղբորը։ Ծանր ժառանգություն է ստացել, իհարկե, Սերժիկը եւ ստիպված է իր ուսերին կրել Ադամի եւ Եվայի անհեռատես քաղաքականության հետեւանքները, որի արդյունքում, ինչպես հայտնի է, ԵԽԽՎ-ն, 01001 բանաձեւով, մարդկությանը հեռացրեց Եդեմի այգուց։ Փաստորեն, 2008 թվականի իր տարեկան զեկույցում Արմեն Հարությունյանը նախաջրհեղեղյան դեպքերին ավելի է անդրադարձել, քան 2008 թվականի իրադարձություններին։ Իսկ որոշ խիստ օբյեկտիվ լրատվամիջոցներ ահավոր տպավորված են. «Մարդու իրավունքների պաշտպանի զեկույցին բացասական են արձագանքում թե իշխանությունը, թե ընդդիմությունը»,- ասում են նրանք, իբր` ջոգիք, չէ՞, ուրեմս աբյեկտիվ ա ՄԻ պաշտպանի զեկույցը։ Է, իհարկե, իշխանությունը նույն կերպ բացասական էր արձագանքում Դատարկ դհոլի, ԱԽՔ-ի եւ Իդիոտի ելույթներին, եւ նրանք հենց դրա համար էլ նախատեսված են, որ իշխանությունը նրանց ասածներին բացասական արձագանքի, «հալածի», «հետապնդի», իսկ անհրաժեշտ պահին` օգտագործի սեփական նպատակների համար` որպես մանրադրամ։ Եւ կարծում եմ` Արմեն Հարությունյանը ՀՀ շատ քաղաքացիների նման սխալ է վարվել, երբ իր խնայողությունները վերափոխել է հայկական դրամի։ Նկատի ունեմ` նա Դոլար Արմենից վերածվեց Դրամ Արմենի։ Ու չնայած Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը, ներքաղաքական կայունությունը պահպանելու ձգտումով, որոշեց օմբուդսմենի նկատմամբ ֆիքսված փոխարժեքի քաղաքականություն վարել, այսինքն` 305-ի մակարդակի վրա պահել նրա փոխարժեքը, բայց ահա ՄԻՊ հերթական զեկույցով ակնհայտ է դառնում, որ արդեն այդ կուրսը պահելու տարբերակ չկա, իշխանությունը վերադառնում է լողացող փոխարժեքի քաղաքականությանը. արդյունքում` Դրամ Արմենը շատ արագ վերածվեց Մանրադրամ Արմենի, ինչը, կարծում եմ, սպասելի իրադարձություն էր բոլորիս համար։ Եւ ի դեպ, ՄԻ պաշտպանի միակ կոնկրետ հասցեագրումը արված է ՀՀ գլխավոր դատախազության դեմ։ Նու, ուղղակի ակնհայտ է, որ սրանով օմբուդսմենը մի պուճուր ծառայություն է մատուցել ԱԺ գործող նախագահին` ԱԺ դերը բարձրացնելու քաղաքականության շրջանակներում։
Հ.Գ. Հարկ եմ համարում ընդգծել, որ ՄԻՊ-ի զեկույցում անդրադարձ չկա ոչ միայն 2008-ի փետրվարի 19-ի նախագահական ընտրություններին եւ մարտի 1-ի իրադարձություններին, այլեւ մարտի 1-ին բանակի մասնակցության հարցերին, որոնց մասին ՄԻՊ-ին մանրամասն իրազեկել էր Հայ ազգային կոնգրեսը եւ նրան առաջարկել համապատասխան հայցադիմում ներկայացնել Սահմանադրական դատարան։

Հեղինակը` Նիկոլ Փաշինյան

ԼԵՎՈՆ ՏԵՐ-ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԻ ԵԼՈՒՅԹԸ 2009 Թ. ՄԱՐՏԻ 1-Ի ՀԱՆՐԱՀԱՎԱՔՈՒՄ

Սիրելի հայրենակիցներ,
Պատկերացնելու համար, թե ինչպիսի կարծիք է ձեւավորվել Արեւմուտքում Հայաստանի մասին, բավական է ուշադրություն դարձնել հետեւյալ հատկանշական փաստի վրա։ Վերջերս ադրբեջանցի լրագրողներից մեկի հարցին, թե «ինչո՞ւ է քաղբանտարկյալների խնդրում ԵԽԽՎ-ն երկակի չափանիշներ կիրառում, մասնավորապես հրաժարվելով ընդունել, որ Հայաս­տանում քաղբանտարկյալներ կան», այդ կազմակերպության Ադրբեջանի գծով համազեկուցող Անդրես Հերկելը տվել է հետեւյալ ցնցող պատասխանը. «Արեւմուտքն Ադրբեջանը դիտարկում է որպես իր դաշնակից երկիր եւ չի ցանկանում, որ նա իրեն համեմատի Հայաստանի հետ։ Ադրբեջանը շատ ավելի ճիշտ կանի, եթե իրեն համեմատի Թուրքիայի, Խորվաթիայի, Սլովակիայի եւ արեւելաեվրոպական մյուս երկրների հետ, որոնք մեծ հաջողությունների են հասել ժողովրդավա­րության զարգացման հարցում։ Իսկ ի՞նչ կարելի է վերցնել Հայաստանից։ Մենք ցանկանում էինք պատժել Հայաս­տանին, բայց դուք գիտեք, որ այդ երկրի թիկունքին կանգնած են Ռուսաս­տանը եւ մի շարք պետություններ, որոնք կարողացան ազդել եւրոխորհրդարանականների վրա» («Հայք», 7.02.2009)։ Եւրոպացի դիվանագետն, այսպիսով, պետությունները բաժանում է երեք կարգի, այն է՝ արեւմտաեւրոպական ժողովրդավարություններ, որոնց հետ Ադրբեջանը դեռեւս համեմատվելու հիմ­քեր չունի, ժողովր­դա­վարացման ուղին բռնած արեւելաեւրոպական երկրներ, որոնք օրինակ պետք է ծառայեն Ադրբեջանի նման երկրների հա­մար, եւ վերջապես, համեմատության առումով անպիտան, անհույս, «իզգոյ» բռնապետություններ, որոնց շարքին է դասված Հայաստա­նը՝ հաստա­տաբար Սոմալիի եւ Զիմբաբվեի կողքին։
Վիրավորականը, եթե չասենք զավեշտալին, այն է, որ մինչդեռ նախկինում Հայաստանին էին խորհուրդ տալիս չհամեմատվել Ադրբեջանի հետ, այժմ արդեն Ադրբեջանին են հորդորում օրինակ չվերցնել Հայաստանից։ Ահա, թե ինչ վիճակի է հասել երբեմնի ժողովրդավարության կղզյակ համար­վող մեր երկիրը Ռոբերտ Քոչարյանի եւ Սերժ Սարգսյանի տխրահռչակ իշխանության օրոք։ Եւ ինչպե՞ս կարելի էր այլ բան ակնկալել, երբ նրանցից մեկի իշխանությունը հիմնված է հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործության, իսկ մյուսինը՝ մարտի 1-ի սպանդի վրա։ Հետեւաբար, ինչպիսի հաճոյախո­սու­թյուն­ներ էլ եւրոպա­կան կառույցները շռայլեն Հայաստանի իշխանու­թյուն­ների հասցեին, կամ նրանց նկատ­մամբ պատժամիջոցներ կիրառեն՝ թե ոչ, միեւնույն է, հոգու խորքում միջազգային հան­րու­թյունը մեր երկրին վերա­բերվում է այս երկու արյունոտ իրադարձությունների եւ ժողովրդավա­րու­թյան ու մարդու իրավունքների պաշտպանության խայտառակ մակարդակի դիտակետից։ Այսքանն իմիջիայլոց։
* * *
Դառնալով օրվա խորհրդին, ցավով պետք է արձանագրել, որ մարտի 1‑ի ողբերգու­թյան տարելիցը մենք ստիպված ենք նշել ընկճող մթնոլորտում։ Բանտերը շարունակում են լցված մնալ շինծու մեղադրանքների հիման վրա քրեական հետապնդման ենթարկված մեր տասնյակ ընկերներով։ Ամբողջ մի տարի իշխանությունները ոչինչ չեն արել ոճրագործության բուն պատասխանատուների՝ մարդասպանների, հրձիգների, խանութներ թալա­նող­ների բացահայտման ուղղությամբ, ընդհակառակը, ջանք չեն խնայել նրանց հանցագործությունները կոծկելու համար։ Քաղաքապետարանը 94 անգամ ապօրինաբար մերժել է հանրահավաքներ ու երթեր անցկացնելու մեր դիմումները։ Հեռուստատեսությունն, իր բոլոր ալիքներով, վերածվել է պետության բացարձակ վերահսկողության տակ գտնվող ստորաքարշ քարոզ­չամեքենայի։ Ոստիկանությունը բազմիցս բռնություններ է կիրառել ինքնա­բուխ եւ ոչ զանգվածային միջոցառումների մասնակիցների նկատմամբ։ Տասնյակ հազարավոր քաղաքացիներ հարկադրաբար կանչվել են ոստի­կանական բաժանմունքներ եւ զգուշացվել ետ կանգնել հանրահավաքների մասնակցելու մտադրությունից։ Հարյուրավոր մարդիկ քաղաքական նկատառումներով ենթարկվել են պաշտոնեական կամայականությունների, հեռացվել աշխատանքից կամ կորցրել իրենց բիզնեսը։ Տեղական ինքնա­կառավարման մարմիննե­րի ընտրություններն ուղեկցվել են նույն տիպի կեղծիքներով, խախտումներով ու բռնություններով, ինչ անցած նախա­գա­հական ընտրությունները։
Այսինքն, իշխանությունները ոչ մի դաս չեն քաղել մարտի 1‑ի ողբեր­գությունից եւ ոչ մի քայլ չեն կատարել ժողովրդավարության եւ օրինա­կանության հաստատման, ինչպես նաեւ ներքաղաքական մթնոլորտի առող­ջացման ուղղությամբ։ Եթե միջազգային որոշ կառույցներ պնդում են հակա­ռակը եւ ուզում են հավատալ, որ այդ բնագավառներում, այնուամենայնիվ, ինչ‑որ առաջընթաց արձանագրվել է՝ դա իրենց գործն է։ Մնում է, որ այդ հավատը նրանք ներշնչեն նաեւ մեր ժողովրդին, ինչը դժվար, եթե չասենք, անհնարին խնդիր է, քանի որ առաջընթաց կոչվածը շատ հեռու է իրակա­նությունից։ Հայաստանի իշխանությունների կողմից առերեւույթ ժողովրդա­վա­րության եւ օրինականության հաստատմանն ուղղված կիսատ‑պռատ քայլերն ու օրենսդրական նախաձեռնություններն իրականում սոսկ քարոզ­չա­կան աճպարարու­թյուն­ներ են կամ սովորական խաբկանք, արեւելյան խորամանկություն եւ ժամանակ շահելու միջոց՝ որքան էլ նրանց փաս­տաբանների դերն ստանձնած միջազգային բյուրոկրատները փորձեն դրան­ցում ինչ‑որ դրական զարգացումներ փնտրել։
Միակ լուսավոր կետն այս մղձավանջում եւ Հայաստանի արատավորված պատիվը փրկող միակ հանգամանքը ժողովրդի անկոտրում կամքն է եւ հզոր ընդդիմության ձեւավորումը՝ ի դեմս Համաժողովրդական շարժման կամ Հայ Ազգային Կոնգրեսի։ Չնայած մարտի 1‑ի դաժան սպանդին ու դրան հաջորդած տոտալ եւ ամենօրյա հալածանքներին, ակնհայտ է, որ իշխանու­թյուններին չհաջողվեց ահաբեկել կամ ծնկի բերել ժողովրդին եւ նրան ստիպել ետ կանգնել իր քաղաքացիական իրավունքների վերականգնման համար մղվող պայքարից։ Ընդհակառակը, հալածանքներն ինչ‑որ առումով նույնիսկ կոփեցին ժողովրդին եւ ավելի եւս ամրապնդեցին նրա հաստատակամությունն ու վճռականությունը։ Ժողովուրդն այլեւս բանտից ու բռնությունից վախեցողը չէ, նահանջողը չէ, ընկճվողը չէ։ Ժամանակն է, որ Հայաս­տանի իշխանությունները լուրջ հետեւություններ անեն այս իրողությունից եւ հասկանան, որ ժողովրդին ճզմելու կամ անխոս զանգված դարձնելու ջանքերը ոչ միայն ապարդյուն են, այլեւ կործանարար, ընդ որում, թե՛ իրենց, թե՛ երկրի համար։ Ժամանակն է, որ նրանք արմատապես փոխեն իրենց գործելակերպն ու մեթոդները եւ ժողովրդի հետ մահակի լեզվով խոսելու փոխարեն, փորձեն խոսել բոլորովին այլ, քաղաքակիրթ աշխարհում ընդունված լեզվով, ինչը չի կարող չընկալվել ու ըստ արժանվույն չգնահատվել հասարակության կողմից։ Ժամանակն է, քանի որ ներքաղաքական լարվածությանն արդեն սպառնում է գումարվել նաեւ սոցիալական լարվածությունը՝ կապված ֆինանսա-տնտեսական ճգնաժամի եւ բնակչության կենսամակարդակի կտրուկ անկման հետ։
* * *
Հայաստանի իշխանությունները, որդեգրելով ջայլամի քաղաքականություն, առայժմ հանրության առջեւ չեն բացահայտել առկա տնտեսական ճգնաժամի էությունն ու ընդգրկումը, ակներեւաբար, ժողովրդին հանգստացնելու եւ նրա մոտ խուճապ չառաջացնելու նպատակով։ Սկզբում դա արվում էր նոր ատոմակայանի, Զանգեզուրի երկաթգծի, Համահայկական բանկի եւ Հայկական աշխարհի սին առասպելների օգնությամբ, իսկ այժմ՝ Ռուսաստանից, Չինաստանից եւ Համաշխարհային բանկից սպասվող վարկերի շուրջ պտտվող հուսադրիչ խոսակցությունների միջոցով։ Որքան էլ, սակայն, իշխանությունները պնդեն, թե միջազգային ֆինանսական ճգնաժամն առանձնապես չի ազդել մեր երկրի տնտեսության վրա կամ մենք հաջողությամբ հաղթահարել ենք այդ ճգնաժամի առաջին ալիքը (թեեւ այդ պնդումը նրանց համար հավասարազոր է քաղաքական ինքնասպանության), անժխտելի է, որ իրականում Հայաստանում եւս գործ ունենք ողջ աշխարհում դրսեւորվող միեւնույն երեւույթի, այն է՝ դոլարի զանգվածի կտրուկ նվազման հետ։
Հայաստանում, ի մասնավորի, խոսքը վերաբերում է արտաքին առեւտրի բացասական հաշվեկշռի սպասարկման կենսական խնդրին։ Անցյալ տարի այն կազմել է 3 մլրդ դոլար, այսինքն՝ ներմուծվել է շուրջ 4 մլրդ, իսկ արտահանվել՝ շուրջ 1 մլրդ դոլարի ապրանք։ Պակասորդը կամ դեֆիցիտը մոտ երկու-երրորդով ծածկվել է տրանսֆերների, իսկ մեկ-երրորդով՝ միջազգային վարկերի, արտասահմանյան ներդրումների եւ զբոսաշրջիկության հաշվին։ Եւ քանի որ, միջազգային ֆինանսա-տնտեսական ճգնաժամի պատճառով, դոլարի ներհոսքի այդ աղբյուրներն զգալիորեն նվազել են ու էլ ավելի նվազելու միտում ունեն, կառավարությունն այս տարի կանգնած է լինելու առնվազն 1,5-2 մլրդ դոլար հայթայթելու խնդրի առջեւ, որը նրա ուժերից վեր է։ Հետեւաբար, խնդիրը լուծվելու է այլ ճանապարհով, այն է՝ ներմուծման ծավալների շեշտակի կրճատմամբ, որը հանգեցնելու է կենսամակարդակի կտրուկ անկման, եւ Հայաստանը ետ է շպրտելու առնվազն 10-15 տարով՝ հայտնվելով 1990‑ական թթ. երկրորդ կեսի վիճակում։ Այսինքն, մենք գործ ունենք ոչ թե անսպասելի աղետի, այլ տրանսֆերային կապիտալի եւ քրեա-օլիգարխիկ համակարգի վրա հիմնված քոչարյանական արատավոր տնտե­սական մոդելի կրախի կամ փլուզման հետ։
Օբյեկտիվ եւ համակարգային հանգամանքներից բացի, խնդիրը բարդա­նում է նաեւ իշխանությունների վարած սխալ տնտեսական քաղաքա­կանու­թյան եւ ճգնաժամային իրավիճակին ոչ համարժեք քայլերի պատճառով, որոնց առանձնակի դրսեւորումներն են.
- Դրամի փոխարժեքի արհեստական պահպանման նպատակով Կենտ­րոնական բանկի պահուստների անհաշվենկատ վատնումը.
- Ներմուծման բնագավառում մոնոպոլիաների սանձարձակ գերիշխա­նության հանդուրժումը.
- Հարկային բեռի բարդումը մանր եւ միջին ձեռնարկատերերի վրա.
- Մանրածախ առեւտրի շուկաներում ՀԴՄ‑ների կիրառման անհե­թեթու­թյունը.
- Խոշոր ձեռնարկատերերին հարկային դաշտ բերելու անկարո­ղությունը.
- Հարկային եւ մաքսային ծառայություններում օրինականություն հաստատելու չկամությունը.
- Պետական ապարատի ծախսերի կրճատումից խուսափելու տրամադրվա­ծությունը.
- Քարոզչական նպատակներով ուռճացված պետական բյուջեի ան­խու­սափելի սեկվեստրի ուշացումը.
- Տեղական արտադրության եւ արտահանման խթանման ուղղությամբ անբավա­րար միջոցների ձեռնարկումը.
- Կոռուպցիայի դեմ իրական, եւ ոչ թե ցուցադրական, պայքարի լիա­կատար բացակայությունը.
- Կապիտալի արտահանման երեւույթի նկատմամբ ցուցաբերվող հանցավոր անտարբերությունը.
- Ժողովրդին ճգնաժամի հաղթահարմանը չնախապատրաստելու անհասկանա­լի պահվածքը եւ այլն։
Տնտեսագետ չլինելով եւ ամենեւին չհավակնելով մասնագիտական վերլուծության, այդուհանդերձ ավելորդ չեմ համարում պարզ մարդկային լեզվով ներկայացնել, թե ինչպիսի անդրադարձ է ունենալու տնտեսական ճգնաժամ կոչված վերացական հասկացությունը սովորական մարդկանց ճակատագրի վրա։
Երկիրն, իմ խորին համոզմամբ, ուղղակի գլորվում է վիհը։ Շատ շուտով կառավարությունն ստիպված է լինելու հրաժարվել դրամի փոխարժեքի արհեստական պահպանման քաղաքականությունից։ Ընդ որում, դրամն արժեզրկվելու է ոչ թե սահուն կերպով, ինչպես տեղի ունեցավ ռուսական ռուբլու պարագայում, այլ պարզապես գահավիժելու է։ Առաջիկա ամիսներին հարյուրավոր արտադրական ձեռնարկություններ դադարեցնելու են իրենց գործունեությունը։ Արտահանման նվազմանը զուգընթաց շեշտակիորեն նվազելու են նաեւ ներմուծման ծավալները։ Անխուսափելիորեն կրճատվելու են բյուջեի մուտքերը։ Ահռելիորեն մեծանալու է գործազուրկների թիվը։ Սառեցվելու կամ կրճատվելու են աշխատավարձերը։ Հաճախակիանալու են աշխատավարձերի վճարման ուշացումները։ Էապես նվազելու են բնակ­չության իրական եկամուտները։ Ուսանողները չեն կարողանալու վճարել ուսման վարձը։ Պարտա­տերերն ի վիճակի չեն լինելու հատուցել իրենց պարտքը։ Գազի եւ էլեկտրաէներգիայի սպասվող թանկացումը մեծապես ազդելու է թե՛ բնակչության, թե՛ արտադրողների վրա՝ իր ետեւից բերելով նաեւ այլ ապրանքների թանկացումներ։ Փակվելու են հազա­րավոր խա­նութներ եւ սպասարկման ոլորտի ձեռնարկություններ։ Մանր ու միջին ձեռնար­կատերերի խավն, ըստ էության, դադարելու է գոյություն ունենալ։ Դա հանգեցնելու է սեփականության վերաբաշխման եւ նրա կենտրոնացման մենաշնորհատերերի ձեռքում։ Ժողովրդի թշվառացմանը զուգընթաց կրկին շահելու ու հարստանալու են բարձրագույն պետական պաշտոնյաներն ու խոշոր ձեռնարկատերերը։
Մի խոսքով, ի տարբերություն շատ այլ երկրների, Հայաստանը կանգնելու է ոչ թե տնտեսական կայունացման, այլ պարզապես հումանիտար աղետի կամ գոյատեւման խնդրի առջեւ, որի լուծումը գերբնական ճիգեր է պահանջելու թե՛ իշխանությունից, թե՛ հասարակությունից։ Թող տպավորու­թյուն չստեղծվի, թե ես թանձրացնում եմ գույները։ Ընդհակառակը, վախե­նում եմ, որ իրականությունն ավելի դառը լինի, քան իմ ներկայացրածը։ Շատերի համար՝ այն ամենն, ինչ ասվեց, արդեն իսկ իրականություն է։ Իսկ եթե այդ իրականությունը դեռեւս լիովին զգալի չէ հասարակության մնացյալ մասի համար, բացատրվում է պարզապես նրանով, որ վերջինս առայժմ օգտվում է իր որոշ խնայողություններից ու ձմեռվա պաշարներից, որոնք, սակայն, շուտով կսպառվեն։ Ներկա ճգնաժամն, ըստ երեւույթին, ավելի ծանր ու դժվարհաղթահարելի է լինելու, քան նույնիսկ 1990‑ականների սկզբի ճգնա­ժամը, որը տեղի էր ունենում համաշխարհային առողջ տնտեսական մթնոլոր­տում, երբ միջազգային ֆինանսական կազմակերպություններն ու հարուստ պետությունները հնարավորություն ունեին օգնության ձեռք մեկնելու դժվարությունների մեջ գտնվող երկրներին։ Իսկ այժմ, երբ համաշխարհային տնտեսությունն ինքը հայտնվել է գրեթե կաթվածահար վիճակում, այդ հնարավորությունը բացակայում է։
* * *
Չեմ ուզում թաքցնել. ձեզանից շատերը մեծ հույսեր են կապել այս հանրահավաքի հետ, այն դիտելով որպես համաժողովրդական պայքարի նոր ալիքի կամ վճռական գոր­ծողությունների սկիզբ։ Իսկ վճռական գործողու­թյունների տակ հասկացվում են շուրջ­օրյա հանրահավաքներ, չդադարող եր­թեր ու պիկետներ, գրոհ նախագահական նստա­վայրի ուղղությամբ, մի խոս­քով՝ անհապաղ իշխանափոխություն, ապստամբություն կամ հեղափո­խու­թյուն։ Միանգամից հարկ եմ համարում հայտարարել. Համաժողովրդա­կան շարժման կամ Հայ ազգային կոնգրեսի բառապաշարում իսպառ բացակայել եւ այսուհետեւ եւս բացակայելու են գրոհ, ապստամբություն, հեղափո­խություն հասկացությունները։ Եթե այս հասկացություններն են կազմում քաղաքական ուժերի վճռականության մասին պատկերացման հիմքը, ապա մենք կտրականապես մերժում ենք այդպիսի վճռականությունը։ Ապստամ­բության կամ հեղափոխության հնամաշ գաղա­փարները պետք է վերջնականապես դուրս մղվեն մեր երկրի քաղաքական օրակարգից։ Քանի դեռ դա տեղի չի ունեցել, Հայաստանը իրավական, ժողովրդա­վարական պետություն դառնալու հեռանկար չի կարող ունենալ։ Պատմությանը գրեթե հայտնի չէ որեւէ հեղափոխություն, որի արդյունքում ժողովրդավարություն ծնվի։ Հեղափոխության արդյունքում, սովորաբար, մի բռնապետությանը փոխարինում է մի այլ բռնապետություն, որովհետեւ ուժով նվաճված իշխանությունը այլ կերպ քան ուժով հնարավոր չէ պահպանել։ Իսկ դա այն հեռանկարը չէ, որի համար արժե վատնել ժողովրդի եռանդը։ Ցանկացած իշխանափոխություն պետք է տեղի ունենա բացառապես սահմանադրական ճանապարհով, այն է՝ օրինական ընտրությունների միջոցով, ինչը իրավա­կան, ժողովրդավարական պետության կառուցման միակ երաշխիքն է։
Մեր խորագույն համոզմամբ՝ քաղաքականության մեջ վճռականու­թյու­նը ոչ թե մեկանգամյա խելահեղ պոռթկումն է, այլ համառ, համբերատար, երկարատեւ պայքարի ունակությունը։ Ավելի պատկերավոր ասած՝ վճռա­կանը ոչ թե ոտքի կանգնողն է, այլ կանգնած մնացողը։ Հետեւաբար, հաջո­ղության հասնելու միակ գրավականը մենք դիտում ենք գիտակից քաղա­քացիական հասարակության ձեւավորումը եւ լուրջ, պատասխա­նատու, ինստիտուցիոնալ ընդդիմության ստեղծումը, որը պատրաստ է համառ, թեկուզ երկարատեւ, պայքարի։ Ահա, սա է մեր գլխավոր խնդիրը, եւ ոչ ոք չի կարող ժխտել, որ վերջին մեկուկես տարվա ընթացքում Համաժողովրդական շարժմանը հաջողվել է այս երկու ուղղություններով էլ հսկայական առաջ­ընթաց արձանագրել, ինչը չի կարող վերջիվերջո չտալ իր պտուղները։ Այսօր մենք արդեն իսկ վստահությամբ կարող ենք խոսել որոշ չափով ձեւավորված գիտակից քաղաքացիական հասարակության եւ գրեթե լիովին կայացած ընդդիմության մասին, որի մարմնավորումը Հայ ազգային կոնգրեսն է։
Կոնգրեսն ըմբռնումով է մոտենում հասարակության որոշ տարրերի տրամադրու­թյուններին, բայց դա չի նշանակում, որ պատրաստ է անվերապահորեն ենթարկվել դրանց։ Վստահեցնում եմ, չկա ժողովրդին հուզող կամ քաղաքական շրջանակներում եւ մամուլում արծարծվող որեւէ հարց, որը համակողմանիորեն չքննարկվի Կոնգրեսի ղեկավար մարմիններում եւ համապատասխան դիրքորոշում չճշտվի դրա վերաբերյալ։ Մեզ համար իշխա­նափոխությունը ինքնանպատակ չէ, եւ ամեն գնով դրան հասնելը չի մտնում մեր հաշիվների մեջ։ Կոնգրեսի դավանած գլխավոր սկզբունքը պետության շահն է եւ ժողովրդի անվտանգությունն ու բարօրությունը։ Ուստի եթե նա երբեմն չի կատարում որոշ մարդկանց պահանջած կամ ակնկալած գործողությունները, դա նշանակում է, որ կա՛մ սխալ ու վնասակար, կա՛մ էլ՝ ժամանակավրեպ է համարում դրանք։ Խոսքը վերաբերում է, մասնավորապես, շուրջօրյա հանրահավաքների եւ անդադար երթերի ու պիկետների անցկացման պահանջին։ Կոնգրեսի ղեկավարությունն ամենեւին չի մերժում պայքարի այդ մեթոդների կիրառումը, դա դիտելով որպես քաղաքացիների անօտարելի սահմանադրական իրավունքը, սակայն գտնում է նաեւ, որ այսօր դեռեւս դրա ժամանակը չէ։ Երբ պահը հասունանա, Կոնգրեսը չի վարանի օգտվել այդ իրավունքից, դրա նպատակահարմարությունը, բնականաբար, գնահատելով ոչ միայն Շարժման, այլեւ պետության, այն էլ՝ առաջին հերթին պետության շահի տեսակետից։
Հայաստանն այսօր կանգնած է ժողովրդավարության վերականգնման, Ղարա­բաղ­յան կարգավորման, տարածաշրջանային մեկուսացման հաղթա­հար­ման եւ տնտեսա­կան ճգնաժամի դիմագրավման մարտահրավերների առջեւ։ Իսկ առջեւում մեզ սպա­սում են ավելի դժվարին ժամանակներ՝ հղի սոցիալական եւ անգամ հումանիտար աղե­տի առա­ջացման վտանգներով։ Հետեւաբար, ներկա հանգրվանում Կոնգրեսից պահանջ­վում է գործել առավել զգուշությամբ ու պատասխանատվությամբ՝ չբարդացնելու հա­մար, առանց այդ էլ, բարդ իրավիճակը։ Մեզ չի հետաքրքրում՝ իշխանությունները ճիշտ թե սխալ կհասկանան մեր քայլերն ու գործողությունները։ Կարեւորը մեզ համար այդ քայլերի ու գործողությունների ճշտությունն է։ Իսկ որ Հայ Ազգային Կոնգրեսը, հանձինս իրեն մաս կազմող տասնութ կուսակցությունների եւ տասնյակ հազարավոր անհատ ան­դամների, ի վիճակի է, առնվազն գլխավոր հարցերում, ճիշտ կողմնորոշվել, ամենե­ւին չեմ կասկածում։ Պետք է նկատի ունենալ, որ վճռական գործո­ղու­թյունների անցնելու պահի հասունացումը կախ­ված է ոչ միայն մեր կամքից, այլեւ բազմաթիվ այլ անհրաժեշտ գոր­ծոններից, որոնք առայժմ առկա չեն կամ արտա­հայտ­ված են դեռեւս ոչ բավարար չափով։ Այդ գործոններն անպայման առաջանալու են, քանի որ Հայաստանի ներկա իշխանություններն, իրենց ինտելեկտուալ կարողու­թյուն­ներով ու մասնագիտական պատրաստվածությամբ, իրենց գիշատիչ էությամբ ու քրեա­կան վարք­ուբարքով, ի վիճակի չեն լուծելու պետության առջեւ կանգ­նած որեւէ կենսա­կան խնդիր։
Կարծիքներ են հնչում նաեւ այն մասին, որ եթե Կոնգրեսը մի-փոքր էլ դանդաղի, նրա տեղը կզբաղեցնեն արմատականները։ Նման մտավախության հիմքեր առայժմ չկան. չորս ամիս է՝ Կոնգրեսը դադարեցրել է զանգվածային միջոցառումների անցկա­ցու­մը։ Ո՞ւր էին այդ արմատականները. թող նրանք լրացնեին քաղաքական այդ վակուումը։ Ո՞ւր էին մեզ անվճռականության մեջ մեղադրողները. թող իրենք դիմեին վճռական գործողությունների։ Իսկ եթե, այնուամենայնիվ, արմատականների ու ծայրա­հեղականների ի հայտ գալու վտանգը կա, ապա դրա մասին, առաջին հերթին պետք է մտածի իշխա­նությունը եւ ընդառաջ քայլեր կատարի դեպի հասարակությունը։ Պետք է մեկանգամընդմիշտ գիտակցել հետեւյալը։ Յուրաքանչյուր քաղաքական ուժ ինքն է որոշում իր օրակարգն ու մարտավարությունը։ Ինչպես արդեն ասվեց, նա, անշուշտ, չի կարող հաշվի չնստել տարերային տրա­մադրությունների հետ, բայց պարտավոր չէ նաեւ դառնալու դրանց պատանդը։ Յուրաքանչյուր քաղաքական ուժ իրականացնում է իր սեփական ծրագիրը։ Անհեթեթություն է կարծել, որ ինչ որ մարդիկ պետք է գաղափարներ ու ծրագրեր մշակեն, իսկ ուրիշներն իրականացնեն այդ գաղափարներն ու ծրագրերը։ Քաղաքականությունը պատվերով համերգ չէ, որտեղ մեկը պատվիրում, իսկ մյուսը երգում է։ Ոչ ոք չի կարող սոցիալիստին թելադրել, որ լիբերալ դառնա, կամ ազգայ­նականին ստիպել, որ կոսմոպոլիտ դառնա։
Ինչպես ասում են, սուրբ տեղը դատարկ չի մնում։ Եթե կա հասա­րա­կական պահանջարկ, եւ այդ պահանջարկը մենք չենք բավարարում, ուրիշ­ները կբավարարեն։ Երբ մենք, օրինակ, պնդում էինք, որ քանի դեռ արցա­խահայությունը ոտքի չի կանգնել, Հայաստանում Ղարաբաղի հարցով ժողո­վրդա­կան ալիք բարձրացնել հնարավոր չէ, շատերն առարկում էին։ Մինչդեռ ակնհայտ է, որ եթե նման հասարակական պահանջ լիներ, այդ ալիքը մեր կամքից անկախ կառաջանար։ Այնպես որ, վճռական գործողություն­ների դրդողները թող բարի լինեն՝ իրենք իրականացնեն այդ գործողությունները։ Թող ներվի ասել՝ ես առանձնապես չեմ էլ հավատում վճռականության կոչ անողներին, որովհետեւ վճռական պահերին նրանք, սովորաբար, ասպա­րեզում չեն երեւում կամ ասպարեզից առաջինն են ճողոպրում։ Բացառելու չէ նաեւ նրանց հիմնականում ազնիվ շարքերում սադրիչների առկայությունը, որոնցից հատկապես պետք է զգուշանալ։
Անցյալում էլ մեզ անվճռականության մեջ մեղադրողներ եւ ծայրահեղ քայլերի դրդողներ կային, ընդ որում ոչ միայն փողոցներում ու մամուլի էջերում, այլեւ անգամ խորհրդարանում։ Այսպես, մեզանից պահանջում էին՝ առանց հանրաքվեի անկախու­թյուն հռչակել, բռնագրավել Հայաստանում տեղակայված խորհրդային բանակի զինա­պա­հեստները, չեղյալ համարել Կարսի պայմանագիրը, պատերազմ հայտարարել Ադր­բե­ջանին եւ այլն։ Եթե մենք տեղի տայինք եւ կատարեինք այդ ամենը, այսօր ո՛չ ազա­տա­գրված Ար­ցախ, ո՛չ էլ երկիր չէինք ունենա։
Ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացում սպասվող լուրջ զարգա­ցում­ների եւ, մանավանդ, տնտեսական ճգնաժամի խորացման ու սոցիա­լա­կան ցնցումների ահագնա­ցող վտանգի պայմաններում ալեկոծությունների հրահրումը հավասարազոր է խելագա­րության։ «Որքան վատ՝ այնքան լավ», «Ամեն ինչ՝ կամ ոչինչ», «Մահ՝ կամ ազատու­թյուն» զուգաբանությունները մեր կարգախոսները չեն, քանի որ դրանք անպատասխանատու եւ ազգակործան կարգախոսներ են։ Հայ ժողովուրդը, հախուռն թվացող բնավորությամբ հանդերձ, ճգնաժամային պահերին գնահատել է չափավորությունը, ողջախո­հու­թյունը, ինքնատիրապետումը, ուստի ամենեւին չեմ կասկածում, որ այս անգամ էլ ճիշտ կկողմն­որոշվի ստեղծված իրադրությունում։
Որոշ ժամանակ անց վճռական գործողությունների անցնելու եւ իշխա­նափո­խու­թյան համար ստեղծվելու է բոլորովին մի նոր, շատ ավելի նպաս­տավոր իրավիճակ։ Պահի հասունացումը կախված է ոչ միայն օբյեկտիվ գործոններից, այն է՝ երկրում կուտակված խնդիրների լուծման հարցում իշ­խա­նությունների դրսեւորած ապիկարու­թյու­նից, այլեւ, առաջին հերթին, հա­սարակության հասունացումից։ Մինչեւ Շարժմանը չմիանան հասարակական նորանոր շերտեր, մինչեւ մարդկանցից ոմանք չհասկանան, թե ինչպիսի աններելի սխալ են գործել՝ քվեարկելով 5000 դրամի դիմաց, մինչեւ ընտրա­կան հանձնաժողովների անդամները չգիտակցեն, թե ինչի կարող է հասցնել ընտրու­թյունների արդյունքների կեղծումը, մինչեւ գործարար աշխարհը չըմբռնի իր իրական շահերն ու դրանց պաշտպանության համար միավոր­վելու անհրաժեշտությունը, մինչեւ իշխանությունն անընդունելի չդառնա ողջ հասարակության համար, պահը հասունացած հա­մարել չի կարելի, իսկ ժա­մանակից շուտ կատարված գործողությունները կարող են միայն խանգարել ընդհանուր գործին եւ վիժեցնել ժողովրդի վերջնական հաղթանակը։
Մի՞թե դժվար է հասկանալ, որ մի քանի ամսից իշխանություններն ի ցույց են դնելու իրենց ողջ մերկությունը։ Ուժերից վեր խնդիրների եւ ներքին գզվռտոցի պատճառով նրանք իրենք-իրենց քանդվելու են։ Եւ որքան մենք հան­գիստ մնանք, որքան խնայենք մեր նյարդերը, այնքան ավելի շուտ են քանդ­վելու։ Հեռու չէ այն պահը, երբ իշխանությունների, առանց այդ էլ գոյու­թյուն չունեցող, վարկանիշը հավասարվելու է զրոյի։ Նրանք այլեւս ժողովրդի հետ խոսելու փաստարկներ չեն ունենալու։ Վերջին փաստարկը՝ դրամի բարձր փոխարժեքը, որով առայժմ հաջողվում է կայունության որոշ պատ­րանք ստեղծել, պայթելու է շատ շուտով։ Չեմ բացառում, որ առաջիկայում վարչախումբը կարող է հայտնվել մի այնպիսի ճարահատյալ վիճակում, որ հարկադրված լինի իր ողջ կազմով հրաժարական տալ։ Չեմ բացառում նաեւ, որ մեզ առաջարկեն ազգային համաձայնության կամ, ավելի ճիշտ, ազգային փրկության կառավարություն կազմել։ Եթե նման առաջարկ արվի, ապա նրա ընդունել-չընդունելու հարցը, բնականաբար, ոչ թե Կոնգրեսը, այլ ժողովուրդը պետք է որոշի։
Եւ վերջինը. վարանողներ, տրտնջացողներ, տեղի-անտեղի վճռական գոր­­ծո­ղություն­ների կոչողներ եւ պարզապես անհամբերներ եղել են նաեւ 1988-1990 թվականների Շարժման ընթացքում։ Այն ժամանակ էլ մենք են­թարկ­վեցինք բազմաթիվ ճնշումների, այն ժամանակ էլ մեզ լցրին բանտերը, ահաբեկեցին ժողովրդին, արտակարգ դրու­թյուն­ներ հայտարարեցին, կրակե­ցին ցուցարարների վրա (1988 թ. հուլիսի 5, 1990 թ. մայիսի 27)։ Բայց Շար­ժու­մը հետեւողական, համակարգված, երկարատեւ եւ նպատակասլաց պայքարի շնորհիվ վերջիվերջո կարողացավ հաղթել անսասան թվացող բռնապետու­թյա­նը։ Թող ոչ ոք չկասկածի, որ ներկա Համաժողովրդական շարժումը, նույն­պի­սի որակներ դրսեւորելու պարագայում, այս անգամ էլ հաստատապես հաղ­թելու է։ Այս հանրահավաքի բազմամարդությունը ցույց է տալիս, որ Շար­ժումն, ի հեճուկս չարա­խինդների եւ ի սփոփումն մեր անհամ­բեր համակիր­ների, ոչ միայն չի մարել, այլեւ շատ ավելի է հզորացել, ինչը լրջա­նալու խթան պետք է լինի թե՛ Հայաստանի իշխանություն­ների, թե՛ միջազգային հանրու­թյան համար։ Համաժողովրդական շարժումը կամ Հայ Ազգային Կոնգրեսը, ան­գամ օբյեկտիվ պատճառներով, մարելու կամ թուլա­նա­լու տարբերակ չու­նի, քանի որ իշխանություն­ներն իրենց ձախող ու անճա­րակ գործողություն­նե­րով մշտապես սնուցում, իսկ հասարակությունը նորա­նոր լիցքեր է հաղոր­դում նրան։ Հայ Ազգային Կոնգրեսը քաղաքական բոլորո­վին նոր մշակույթի եւ նոր որակի համընդգրկուն միավորում է, որն իր նախադեպը չունի Հայաս­տանի նորագույն պատմության մեջ։ Իսկ նոր քաղաքական մշակույթն ու նոր որակը հաստատապես բերելու են նոր հաղթանակ։
Իսկ այժմ բոլորիդ խնդրում եմ՝ Կոնգրեսի ղեկավարության ետեւից եր­թով շարժվել դեպի Ալեքսանդր Միասնիկյանի արձան, ի հարգանս մարտի 1‑ի զոհերի հիշատակի՝ պսակներ ու ծաղիկներ դնել նրա պատվանդանին, եւ հանգիստ գնալ ձեր տները։ Երթուղին ձեզ կներկայացնի Հայ Ազգային Կոնգ­րե­սի համակարգող Լեւոն Զուրաբյանը։ Իսկ հաջորդ հանրահավաքը, որը, չեմ կասկածում, սրանից շատ ավելի բազմամարդ է լինելու, տեղի կունենա մայիսի 1‑ին։ Դա չի նշանակում, անշուշտ, որ անհրաժեշտության դեպքում միջանկյալ հանրահավաքներ չեն կարող կայանալ։ Թերեւս կարիք չկա հիշեցնելու նաեւ, որ մենք, ինչպես անցյալ տարի, մեկ մարդու պես պետք է մասնակցենք ապրիլի 24‑ի սգո երթին։

2009-03-01

Երեվան